*Kliknij po więcej informacji 54 KOMENTARZE!
W dniu 29 lutego 2016 r. w siedzibie Ministerstwa Zdrowia odbyło się drugie posiedzenie Zespołu Trójstronnego ds. Ochrony Zdrowia.
Poza sprawami organizacyjno-formalnymi (m.in. dyskusją nad poprawkami i uzgodnieniem ostatecznej wersji Regulaminu Zespołu) spotkanie było poświęcone:
propozycjom rozwiązań systemowych uwzględniających poziom wynagrodzeń wszystkich grup zawodowych pracujących w ochronie zdrowia;
informacji Ministerstwa Zdrowia na temat bieżących i planowanych prac w obszarze organizacji i funkcjonowania Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
W dyskusji strona pracownicza nawiązała do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2015 r., poz. 1400 i 1628), zgodnie z którym wzrostem wynagrodzeń objęto pielęgniarki i położne wykonujące zawód i bezpośrednio realizujące świadczenia opieki zdrowotnej u świadczeniodawców posiadających umowy z NFZ. Za jedno z głównych zadań Zespołu strona społeczna uznała określenie drogi dojścia do wzrostu płac w sektorze zdrowotnym, z uwzględnieniem w pierwszej kolejności rozwiązania doraźnego wprowadzającego w krótkiej perspektywie czasowej podwyżki dla grup zawodowych innych niż pielęgniarki i położne. Zaproponowano także, aby Zespół podjął próbę określenia najniższych świadczeń w różnych grupach zawodów medycznych.
Omówiono wady i zalety dwóch możliwych rozwiązań systemowych dotyczących wynagrodzeń w służbie zdrowia: regulacji ustawowej oraz układowej (ponadzakładowy układ zbiorowy pracy). Strona społeczna Zespołu w większości opowiedziała się za regulacją poprzez puzp, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o Radzie Dialogu Społecznego i innych instytucjach dialogu społecznego (Art. 15. 1.). Padła również propozycja wybrania najpierw ścieżki ustawowej – w celu jak najszybszego wprowadzenia podwyżek płac dla grup zawodowych innych niż pielęgniarki i położne, a perspektywicznie – wynegocjowania ponadzakładowego układu zbiorowego pracy obejmującego wszystkich pracowników systemu ochrony zdrowia.
Strona pracodawców podkreśliła fakt braku dodatkowych środków finansowych w systemie oraz niepewność związaną ze zmianą sposobu obliczania kosztów realizacji świadczeń – z taryfikacyjnej na podażowo–popytową (wynagrodzenie pracowników stanowi istotną część kosztów realizacji świadczeń). Padła także opinia, że wzrost płac pracowników odbywa się w gruncie rzeczy kosztem zmniejszenia liczby świadczeń i / lub ich jakości.
Konkluzje strony rządowej były następujące: regulacje ustawowe są skuteczniejsze z punktu widzenia interesów pracowników oraz: jedynym skutecznym sposobem zagwarantowania podwyżek płac i w ogóle godziwych wynagrodzeń pracownikom służby zdrowia jest zwiększenie finansowania służby zdrowia – z 4,5% PKB do 6,0% PKB. W podsumowaniu dyskusji uznano potrzebę powołania zespołu roboczego, który dokonałby analizy i wstępnego wyboru ścieżki prawnej.
Poza sprawami organizacyjno-formalnymi (m.in. dyskusją nad poprawkami i uzgodnieniem ostatecznej wersji Regulaminu Zespołu) spotkanie było poświęcone:
propozycjom rozwiązań systemowych uwzględniających poziom wynagrodzeń wszystkich grup zawodowych pracujących w ochronie zdrowia;informacji Ministerstwa Zdrowia na temat bieżących i planowanych prac w obszarze organizacji i funkcjonowania Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
W dyskusji strona pracownicza nawiązała do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2015 r., poz. 1400 i 1628), zgodnie z którym wzrostem wynagrodzeń objęto pielęgniarki i położne wykonujące zawód i bezpośrednio realizujące świadczenia opieki zdrowotnej u świadczeniodawców posiadających umowy z NFZ. Za jedno z głównych zadań Zespołu strona społeczna uznała określenie drogi dojścia do wzrostu płac w sektorze zdrowotnym, z uwzględnieniem w pierwszej kolejności rozwiązania doraźnego wprowadzającego w krótkiej perspektywie czasowej podwyżki dla grup zawodowych innych niż pielęgniarki i położne. Zaproponowano także, aby Zespół podjął próbę określenia najniższych świadczeń w różnych grupach zawodów medycznych.
Omówiono wady i zalety dwóch możliwych rozwiązań systemowych dotyczących wynagrodzeń w służbie zdrowia: regulacji ustawowej oraz układowej (ponadzakładowy układ zbiorowy pracy). Strona społeczna Zespołu w większości opowiedziała się za regulacją poprzez puzp, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o Radzie Dialogu Społecznego i innych instytucjach dialogu społecznego (Art. 15. 1.). Padła również propozycja wybrania najpierw ścieżki ustawowej – w celu jak najszybszego wprowadzenia podwyżek płac dla grup zawodowych innych niż pielęgniarki i położne, a perspektywicznie – wynegocjowania ponadzakładowego układu zbiorowego pracy obejmującego wszystkich pracowników systemu ochrony zdrowia.
Strona pracodawców podkreśliła fakt braku dodatkowych środków finansowych w systemie oraz niepewność związaną ze zmianą sposobu obliczania kosztów realizacji świadczeń – z taryfikacyjnej na podażowo–popytową (wynagrodzenie pracowników stanowi istotną część kosztów realizacji świadczeń). Padła także opinia, że wzrost płac pracowników odbywa się w gruncie rzeczy kosztem zmniejszenia liczby świadczeń i / lub ich jakości.
Konkluzje strony rządowej były następujące: regulacje ustawowe są skuteczniejsze z punktu widzenia interesów pracowników oraz: jedynym skutecznym sposobem zagwarantowania podwyżek płac i w ogóle godziwych wynagrodzeń pracownikom służby zdrowia jest zwiększenie finansowania służby zdrowia – z 4,5% PKB do 6,0% PKB. W podsumowaniu dyskusji uznano potrzebę powołania zespołu roboczego, który dokonałby analizy i wstępnego wyboru ścieżki prawnej.
Komentarze
