Zakażone pielęgniarki – świadczenia rehabilitacyjne oraz zasiłek wyrównawczy
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2021 r.
Pan
Tomasz GRODZKI
MARSZAŁEK SENATU
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Na podstawie art. 76 ust. 1 Regulaminu Senatu Komisja Zdrowia wnosi o podjęcie postępowania w sprawie inicjatywy ustawodawczej dotyczącej projektu ustawy
o chorobach zawodowych wywołanych COVID-19 u osób wykonujących zawody medyczne.
Do reprezentowania Komisji w dalszych pracach nad tym projektem ustawy upoważniona jest pani senator Beata Małecka-Libera.
W załączeniu przekazuję projekt ustawy wraz z uzasadnieniem.
Przewodnicząca Komisji
Zdrowia
(-) Beata Małecka-Libera projekt
U S T A W A
z dnia
o chorobach zawodowych wywołanych COVID-19
u osób wykonujących zawody medyczne
Art. 1. Ustawa określa:
1) zasady i tryb stwierdzania chorób zawodowych wywołanych COVID-19 u osób wykonujących zawody medyczne,
2) zasady ustalania wysokości niektórych świadczeń przysługujących osobom wykonującym zawody medyczne z tytułu chorób zawodowych wywołanych COVID-19 – w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz w okresie 90 dni po odwołaniu tego z tych stanów, który obowiązywał jako ostatni.
Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) choroba zawodowa wywołana COVID-19 – chorobę zakaźną wywołaną wirusem SARS-CoV-2 u osoby wykonującej zawód medyczny, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy tej osoby można stwierdzić z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy;
2) osoba wykonująca zawód medyczny – osobę wykonującą:
a) zawód lekarza,
b) zawód lekarza dentysty,
c) zawód ratownika medycznego,
d) zawód pielęgniarki,
e) zawód położnej,
f) zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 295, 567, 1493, 2112, 2345 i 2401), niewymieniony w lit. a–e
– bez względu na formę jego wykonywania. – 2 –
Art. 3. 1. Do stwierdzania choroby zawodowej wywołanej COVID-19 nie stosuje się przepisów wydanych na podstawie art. 237 § 1 pkt 3–6 i § 11 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320).
2. Na podstawie ostatecznego orzeczenia lekarskiego o rozpoznaniu choroby zawodowej wywołanej COVID-19 właściwy państwowy inspektor sanitarny, w terminie 7 dni od dnia jego otrzymania, wydaje decyzję o stwierdzeniu tej choroby u osoby wykonującej zawód medyczny, której dotyczy orzeczenie lekarskie, oraz przesyła ją tej osobie i innym podmiotom określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 237 § 1 pkt 3–6 i § 11 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
3. Właściwy państwowy inspektor sanitarny, w terminie 7 dni od dnia, w którym decyzja, o której mowa w ust. 2, stała się ostateczna, sporządza kartę stwierdzenia choroby zawodowej, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 237 § 4 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, oraz przesyła ją do instytutu medycyny pracy określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 237 § 1 pkt 3–6 i § 11 tej ustawy.
Art. 4. 1. Do ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1205), przysługującego osobie wykonującej zawód medyczny na innej podstawie niż stosunek pracy, której niezdolność do pracy została spowodowana chorobą zawodową wywołaną COVID-19, nie stosuje się art. 9 ust. 3 pkt 2 tej ustawy.
2. Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, przysługującego osobie, o której mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2020 r. poz. 870, 2112 i 2320).
Art. 5. Do postępowań w sprawie stwierdzania choroby zawodowej wywołanej COVID-19, wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy wydane na podstawie art. 237 § 1 pkt 3–6 i § 11 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
Art. 6. Do ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, przysługującego osobie wykonującej zawód medyczny na innej podstawie niż stosunek pracy, której niezdolność do pracy, spowodowana chorobą zawodową wywołaną COVID-19, powstała przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się art. 9 ust. 3 pkt 2 tej ustawy.
Art. 7. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
U Z A S A D N I E N I E
Wprowadzenie
1. Projekt ustawy o chorobach zawodowych wywołanych COVID-19 u osób wykonujących zawody medyczne, określany dalej jako „projektowana ustawa”, zmierza do:
1) uproszczenia postępowania w sprawie stwierdzania chorób zawodowych wywołanych COVID-19 u osób wykonujących zawody medyczne;
2) zrównania wysokości niektórych świadczeń przysługujących osobom wykonującym zawody medyczne z tytułu chorób zawodowych wywołanych COVID-19, niezależnie od formy wykonywania zawodu.
2. Zgodnie z art. 1 projektowanej ustawy jej przedmiotem jest określenie unormowań odnoszących się do:
1) zasad i trybu stwierdzania chorób zawodowych wywołanych COVID-19 u osób wykonujących zawody medyczne,
2) zasad ustalania wysokości niektórych świadczeń przysługujących osobom wykonującym zawody medyczne z tytułu chorób zawodowych wywołanych COVID-19
– w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz w okresie 90 dni po odwołaniu tego z tych stanów, który obowiązywał jako ostatni.
3. Istotnym narzędziem projektowanej ustawy, umożliwiającym precyzyjne zrekonstruowanie jej zakresu przedmiotowego i podmiotowego, jest objaśnienie określeń: „choroba zawodowa wywołana COVID-19” oraz „osoba wykonująca zawód medyczny”.
W świetle art. 2:
1) pkt 1 projektowanej ustawy chorobą zawodową wywołaną COVID-19 ma być choroba zakaźna wywołana wirusem SARS-CoV-2 u osoby wykonującej zawód medyczny, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy tej osoby można stwierdzić z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy – proponowana definicja legalna stanowi, na użytek projektowanej ustawy, normatywną modyfikację objaśnienia pojęcia „choroba zawodowa” zawartego w art. 2351 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320) w celu odniesienia jej wyłącznie do:
a) osoby wykonującej zawód medyczny,
b) choroby zakaźnej wywołanej wirusem SARS-CoV-2,
c) dokonywania oceny związku przyczynowego pomiędzy warunkami pracy osoby wykonującej zawód medyczny a chorobą zakaźną wywołaną wirusem SARS-CoV-2, z uwzględnieniem wysokiego prawdopodobieństwa jego wystąpienia (tj. z pominięciem badania bezsporności tego związku);
2) pkt 2 projektowanej ustawy do zakresu pojęcia „osoba wykonująca zawód medyczny” należy zaliczyć osobę wykonującą zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 295, z późn. zm.), bez względu na formę jego wykonywania (tj. zarówno na podstawie stosunku pracy, jak również na innej podstawie prawnej, w tym na podstawie umowy cywilnoprawnej) – w świetle przepisu, do którego następuje odesłanie, będą to lekarze, lekarze dentyści, ratownicy medyczni, pielęgniarki, położne, a także inne osoby uprawnione ustawowo do udzielania świadczeń zdrowotnych oraz osoby legitymujące się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny.
I. Uproszczenie postępowania w sprawie stwierdzania chorób zawodowych wywołanych COVID-19 u osób wykonujących zawody medyczne
1. W aktualnym stanie prawnym problematyka postępowania w sprawie stwierdzania chorób zawodowych – jako trzeciego etapu ustalania wystąpienia tej choroby, po jej podejrzeniu i rozpoznaniu (orzeczeniu) – została uregulowana w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1367). Tak więc:
1) właściwy państwowy inspektor sanitarny wydaje decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej albo decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim o rozpoznaniu choroby zawodowej albo w orzeczeniu lekarskim o braku podstaw do jej rozpoznania oraz formularzu oceny narażenia zawodowego pracownika lub byłego pracownika (§ 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych);
2) jeżeli właściwy państwowy inspektor sanitarny przed wydaniem decyzji uzna, że materiał dowodowy, którym dysponuje, jest niewystarczający do jej wydania, może żądać od lekarza, który wydał orzeczenie lekarskie, dodatkowego uzasadnienia tego orzeczenia, wystąpić do jednostki orzeczniczej II stopnia o dodatkową konsultację lub podjąć inne czynności niezbędne do uzupełnienia tego materiału (§ 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych);
3) od decyzji właściwego państwowego inspektora sanitarnego służy odwołanie do właściwego państwowego inspektora sanitarnego wyższego stopnia;
4) od ostatecznej decyzji właściwego państwowego inspektora sanitarnego wyższego stopnia służy skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego, a od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku służy skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
2. Mając na uwadze szczególną rolę osób wykonujących zawody medyczne w wykonywaniu czynności związanych ze zwalczaniem zakażenia, zapobieganiem rozprzestrzenianiu się, profilaktyką oraz zwalczaniem skutków COVID-19, zwłaszcza udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej w tym zakresie, proponuje się uproszczenie powyższego postępowania poprzez przyjęcie unormowania, zgodnie z którym w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz w okresie 90 dni po odwołaniu tego z tych stanów, który obowiązywał jako ostatni, ostateczne orzeczenie lekarskie o rozpoznaniu choroby zawodowej wywołanej COVID-19 skutkuje obowiązkiem wydania decyzji o stwierdzeniu tej choroby przez właściwego państwowego inspektora sanitarnego. Tak więc we wskazanym okresie:
1) do stwierdzania choroby zawodowej wywołanej COVID-19 nie miałyby zastosowania przepisy rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych (art. 3 ust. 1 projektowanej ustawy) – obowiązywałyby one natomiast w zakresie dotyczącym podejrzenia i rozpoznania (orzeczenia) tej choroby;
2) na podstawie ostatecznego orzeczenia lekarskiego o rozpoznaniu choroby zawodowej wywołanej COVID-19 właściwy państwowy inspektor sanitarny, w terminie 7 dni od dnia jego otrzymania, wydawałby decyzję o stwierdzeniu tej choroby u osoby wykonującej zawód medyczny, której dotyczy orzeczenie lekarskie, oraz przesyłał ją tej – 4 – osobie i innym podmiotom określonym w przepisach rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych (art. 3 ust. 2 projektowanej ustawy);
3) właściwy państwowy inspektor sanitarny, w terminie 7 dni od dnia, w którym decyzja o stwierdzeniu choroby zawodowej stała się ostateczna, sporządzałby kartę stwierdzenia choroby zawodowej, o której mowa w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 1 sierpnia 2002 r. w sprawie sposobu dokumentowania chorób zawodowych i skutków tych chorób (Dz. U. z 2013 r. poz. 1379 oraz z 2019 r. poz. 2067), oraz przesyłał ją do Centralnego Rejestru Chorób Zawodowych prowadzonego przez Instytut Medycyny Pracy im. prof. dr. med. Jerzego Nofera w Łodzi (art. 3 ust. 3 projektowanej ustawy).
3. Dodać należy, że w świetle art. 2 pkt 1 projektowanej ustawy dla uznania, że u osoby wykonującej zawód medyczny występuje choroba zawodowa wywołana COVID-19 w zasadzie wystarczające będzie ustalenie wystąpienia u niej choroby zakaźnej wywołanej wirusem SARS-CoV-2 i wykonywania przez nią pracy w warunkach narażających na jej powstanie. Treść zawartej w tym przepisie definicji legalnej choroby zawodowej wywołanej COVID-19 pozwala bowiem – podobnie jak brzmienie definicji legalnej choroby zawodowej sformułowanej w art. 2351 Kodeksu pracy – na przyjęcie domniemania prawnego związku przyczynowego między chorobą zakaźną wywołaną wirusem SARS-CoV-2 a warunkami pracy narażającymi na jej powstanie. Obalenie tego domniemania wymagać będzie więc wykazania, że chociaż praca była wykonywana w warunkach narażających na powstanie tej choroby zakaźnej, to jednak została ona spowodowana przyczynami, które nie pozostają w związku z pracą.
II. Zrównanie wysokości niektórych świadczeń przysługujących osobom wykonującym zawody medyczne z tytułu chorób zawodowych wywołanych COVID-19, niezależnie od formy wykonywania zawodu
1. Jakkolwiek przepisy art. 4 projektowanej ustawy stanowią expressis verbis o ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1205), określanej dalej jako „ustawa wypadkowa”, przysługującego osobie wykonującej zawód medyczny na innej podstawie niż stosunek pracy, której niezdolność do pracy została spowodowana chorobą zawodową wywołaną COVID-19, będą one miały zastosowanie również do świadczenia rehabilitacyjnego oraz zasiłku wyrównawczego, o których mowa w przepisach art. 6 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy wypadkowej. Zgodnie bowiem z art. 7 ustawy wypadkowej przy ustalaniu podstawy wymiaru i wysokości świadczeń wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1–3 stosuje się odpowiednio unormowania ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2020 r. poz. 870, z późn. zm.), które uzależniają podstawę wymiaru świadczenia rehabilitacyjnego i wysokość zasiłku wyrównawczego odpowiednio od podstawy wymiaru i wysokości zasiłku chorobowego.
2. Wychodząc z założenia, że w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz w okresie 90 dni po odwołaniu tego z tych stanów, który obowiązywał jako ostatni, osoby wykonujące zawód medyczny powinny – niezależnie od tego, czy wykonują go na podstawie stosunku pracy, czy na innej podstawie prawnej, w tym na podstawie umowy cywilnoprawnej – otrzymywać świadczenia z tytułu chorób zawodowych wywołanych COVID-19 na jednakowych zasadach, proponuje się, aby do ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego (a w konsekwencji – do ustalania podstawy wymiaru świadczenia rehabilitacyjnego i wysokości zasiłku wyrównawczego) przysługującego osobie wykonującej zawód medyczny na innej podstawie niż stosunek pracy, której niezdolność do pracy została spowodowana chorobą zawodową wywołaną COVID-19:
1) nie miał zastosowania art. 9 ust. 3 pkt 2 ustawy wypadkowej, który – odsyłając do unormowań zawartych w rozdziale 9 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa – przewiduje, w porównaniu do pracowników, mniej korzystne zasady ustalania podstawy wymiaru świadczeń (art. 4 ust. 1 projektowanej ustawy);
2) miały odpowiednie zastosowanie przepisy rozdziału 8 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, które określają zasady ustalania podstawy wymiaru świadczeń przysługujących ubezpieczonym będącym pracownikami (art. 4 ust. 2 projektowanej ustawy).
III. Pozostałe zagadnienia
1. W celu precyzyjnego rozstrzygnięcia kwestii intertemporalnych przepisy art. 5 i art. 6 projektowanej ustawy ustanawiają unormowania przejściowe. Mając na względzie potrzebę zapobieżenia spowolnieniu postępowań „będących w toku”, statuują one zasadę działania prawa obowiązującego przed dniem wejścia w życie projektowanej ustawy. Przewiduje się zatem, że:
1) do postępowań w sprawie stwierdzania choroby zawodowej wywołanej COVID-19, wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie projektowanej ustawy, będą miały zastosowanie przepisy rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych;
2) do ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy wypadkowej, przysługującego osobie wykonującej zawód medyczny na innej podstawie niż stosunek pracy, której niezdolność do pracy, spowodowana chorobą zawodową wywołaną COVID-19, powstała przed dniem wejścia w życie projektowanej ustawy, będzie miał zastosowanie art. 9 ust. 3 pkt 2 ustawy wypadkowej.
2. Proponuje się, aby projektowana ustawa weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia (art. 7).
3. Projektowana ustawa zostanie poddana konsultacjom, a przedstawione w ich ramach opinie i uwagi zostaną zamieszczone na senackiej stronie internetowej. Wyniki tych konsultacji zostaną przedstawione w ocenie skutków regulacji.
4. Projektowana ustawa jest zgodna z prawem Unii Europejskiej.
źródło: senat.gov.pl
Zobacz także: Zakażone pielęgniarki – sprawa zasiłku wyrównawczego.
