Pielęgniarki i położne o sankcjach przełożonych i ostracyzmie w przypadku przebywania na zwolnieniach lekarskich…

Mobbing, który spotkał mnie – młodą położną – za każdym razem gdy „ośmielałam się” zachorować i nie przyjść do pracy sprawił, że wielokrotnie chciałam odejść z zawodu. Nawet po kontuzji chciałam wracać na oddział o kulach, bo okres urlopowy i nie ma kto pracować, a nadgodzin szpital nie zapłaci. Teraz często stoję przed wyborem – zadbać o zdrowie fizyczne, kosztem zdrowia psychicznego i „nasłuchania się”, czy chronić psychikę i iść do pracy chorym, czego i tak nikt nie doceni, a jest to traktowane jak coś oczywistego.

• Oj prawda. Chore i jęczące na dyżur chodzą „bo grafik”. Nie dochodzi do nich że pies z kulawą nogą ich nie wspomni gdy odejdą.
• No tak jest niestety, szczera prawda.

Cóż. Prawda. Kilka lat mi to zajęło. A teraz słyszymy od oddziałowej „dobrze, że młode są dyspozycyjne”. Ja już nie jestem, ale nikt nie pamięta, że poświęcałam rodzinę i życie prywatne dla pracy, aby grafik był zrobiony.

• Młode dyspozycyjne? Śmiechu warte… Nasze właśnie dwie są w ciąży. I co? Grafik leży o kwiczy. Wyłączone są na minimum 2 lata.

• Gdyby w naszym zawodzie był roczny urlop dla poratowania zdrowia jak mają nauczyciele to też mniej pielęgniarek by chorowało. My jesteśmy gorzej narażone na stres i różne choroby niż nauczyciele.

• A co da rok jak wrócisz i po dwóch dyżurach znów padniesz na twarz? Będzie bolało jeszcze bardziej, bo odzwyczaisz się od nocek, wymuszonych pozycji i zapieprzania.

• Dokładnie! Po prawie 35 latach pracy… wiem jedno, że jeżeli o Siebie sama nie zadbam to nikt tego za mnie nie zrobi. Więc dbajmy o Siebie to może jeszcze skorzystamy na emeryturze z życia. Ani przełożeni a tym bardziej zakład pracy nie podziękuję nam za ciężką i stresującą pracę!

• No tak, bo przecież za nas ktoś musi przyjść do pracy a to już robi się kłopocik. Najlepiej jakbyśmy były robotami, które nie chorują i nie biorą zwolnień.

Dokładnie! Najlepiej żeby pielęgniarki chore przychodziły do pracy.
Ja dużo chorowałam ale też nie odczułam ze strony oddziałowej i koleżanek czegoś złego. Zresztą teraz jestem na emeryturze i też choruję. Dobrze, że już mogłam przejść na emeryturę. A dużo moich koleżanek boi się iść na chorobowe i chodzą chore do pracy. Tak nie powinno być. Ja chodziłam chora z grypą do pracy i w końcu wylądowałam na internie z niewydolnością krążenia.

Jestem w innej sytuacji. Dopadło mnie choróbsko. Otrzymałam ogrom wsparcia i pomocy ze strony koleżanek z pracy, a zwłaszcza ze strony oddziałowej. Nigdy nie odczułam, że przeze mnie są kłopoty. Zawsze pomoc i słowa pocieszenia. Nigdy tego nie zapomnę!

Ja również nie odczułam, jak zachorowałam. Otrzymałam dużo wsparcia zarówno od pielęgniarki oddziałowej, ordynatora i moich najlepszych koleżanek.

Najgorsze, że osoba przychodząca do pracy chora myśli tylko o sobie. To, że zaraża inne osoby to dla niej nie ważne.

Jak się jest chorym to się idzie na L4 i ma się w nosie grafik, chyba że ktoś ma potrzebę być lojalnym bo wtedy ponoć mniej boli.

• Jakby nie mówić, w naszym zawodzie często się zdarzały takie sytuacje, iż nie mogę sobie ,,pozwolić” na L-4, z obawy o grafik (co powiedzą, pomyślą koleżanki, kierownictwo itp.) Może, to dziwnie zabrzmi, ale to chyba wpisane w nasz zawód? Spolegliwość… Żenujące, smutne.

• Prawda tylko pracować, pracować i jeszcze raz pracować.

Zachowano oryginalne brzmienie komentarzy.

źródło komentarzy: facebook.com/PortalPielegniarekiPoloznych