Pacjentka skarży szpital za uderzenie drzwiami
Poniżej publikujemy fragmenty wyroku sądu w sprawie zdarzenia, które miało miejsce na szpitalnym oddziale. Pielęgniarka uderzyła drzwiami pacjentkę. Sprawa była rozpatrywana przez Sąd Rejonowy, Okręgowy. Wreszcie po 6 latach apelację rozstrzygał Sąd Apelacyjny.
Pacjentka w sprecyzowanym żądaniu pozwu wniosła o zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej kwoty 100.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu.
W uzasadnieniu pacjentka wskazała, że w czasie pobytu w pozwanym Zakładzie została uderzona w lewą stronę twarzy drzwiami wejściowymi do sali chorych otworzonymi przez pielęgniarkę, a następnie upadła uderzając głową o podłogę. Podkreśliła, że na skutek tego zdarzenia doznała urazu: głowy, lewego barku, lewej ręki, lewej nogi, biodra i kręgosłupa oraz doszło do uszkodzenia jej aparatu ortopedycznego, a konsekwencją urazu głowy były: częściowa utrata wzroku w oku lewym, zaćma pourazowa obuoczna i pourazowe opadnięcie powieki górnej oka lewego. Swoje żądanie zapłaty przez stronę pozwaną zadośćuczynienia za doznaną krzywdę powódka oparła na art. 445 § 1 k.c.
Szpital wnosi o oddalenie powództwa.
W uzasadnieniu przyznał, że pacjentka była hospitalizowana w pozwanym Zakładzie w związku z rehabilitacją spastycznego niedowładu połowiczego prawostronnego po przebytym zawale lewej półkuli mózgu. Strona pozwana nie wykluczyła, że w trakcie hospitalizacji powódki mogło dojść do uderzenia jej drzwiami.
W ocenie pozwanego zdarzenie to jednak nie przybrało większych rozmiarów i nie spowodowało negatywnych konsekwencji dla zdrowia powódki, przy wypisie powódki z Zakładu stwierdzono u niej stan ogólny dobry. Strona pozwana dodała, że podczas pobytu w Zakładzie powódka nie zgłaszała żadnych problemów okulistycznych, w związku z czym nie było podstaw, aby kierować ją na badania w tym kierunku.
Sąd zamiast 100 tys. przyznaje 1 500 PLN zadośćuczynienia
Wyrokiem Sąd Okręgowy w Krakowie w pkt I zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 500 zł z ustawowymi odsetkami, oddalił powództwo w pozostałym zakresie.
Sąd Okręgowy ustalił, że w czasie drugiego pobytu w pozwanym Zakładzie pacjentka przebywała na Oddziale (…). W trakcie hospitalizacji, pacjentka, chcąc wyjść z sali chorych, została uderzona w lewą stronę ciała drzwiami wyjściowymi, otwieranymi do wewnątrz, które gwałtownie otwarła pielęgniarka strony pozwanej.
Powódka upadła na podłogę. Pielęgniarki pomogły jej wstać i położyły na łóżku. Zdarzenie to powódka zgłosiła lekarzom strony pozwanej. Wykonano badanie RTG. Nie stwierdzono, by w wyniku wypadku powódka odniosła jakiekolwiek obrażenia ciała. Powódka nie zgłaszała personelowi strony pozwanej dolegliwości okulistycznych. Z powodu uderzenia drzwiami i upadku na podłogę powódka odczuwała niewielkie bóle głowy i reszty ciała. Cierpienia tym spowodowane były nieznaczne.
Ordynator – zdarzenie nie wymagało działań doraźnych
Jak wskazał Sąd Okręgowy na taki przebieg zdarzenia wskazywali świadkowie i sama pacjentka. Ordynator Oddziału (…) stwierdził, że zdarzenie to nie spowodowało żadnych istotnych powikłań stanu zdrowia powódki, ani widocznych obrażeń; zaliczono je do typowych przypadków życia w warunkach oddziału szpitalnego, niewymagających żadnych działań doraźnych, czy postępowania diagnostycznego.
Pacjentka pozostaje w leczeniu okulistycznym. Stwierdzono u niej: opadnięcie powieki oka lewego, zaćmę jądrowo-korową obu oczu z przewagą oka lewego oraz nadwzroczność i astygmatyzm obu oczu, ostrość wzroku w zakresie oka prawego-0,9, a oka lewego-0,2. Częściowa utrata wzroku w oku lewym może być związana z zaćmą. Zmiany w polu widzenia tego oka nie świadczą o uszkodzeniu nerwu wzrokowego. Zawężenie pola widzenia oka lewego wynika częściowo z opadającej powieki. Wynik badania potencjałów wywołanych nie potwierdza uszkodzenia nerwu wzrokowego. W żadnej konsultacji lekarskiej nie odnotowano zaburzeń ruchomości źrenic, co wskazywałoby na uszkodzenie drogi wzrokowej. W czasie konsultacji lekarskich stwierdzono u powódki zaćmę jądrowo-korową obu oczu, która nie jest związana z zaistniałym zdarzeniem, bowiem jest schorzeniem wynikającym z wieku powódki.
Biegły sądowy – stan pacjentki nie wynika z urazu doznanego w wyniku uderzenia drzwiami
Przyczynami opadającej powieki mogą być: rozcięgnowe opadnięcie związane z wiekiem, miopatia mięśnia dźwigacza powieki, miastenia, częściowe porażenie nerwu III w wyniku ucisków, np. tętniaka lub guza, niedokrwienie – np. nadciśnienie, miażdżyca, która może być przyczyną w przypadku powódki, źródła zapalne, związane z zespołem (…) oraz przyczyny pourazowe, występujące w wyniku ciężkich otwartych lub tępych urazów głowy, przy czym Sąd wskazał, że krytyczne zdarzenie nie może być zakwalifikowane jako ciężki uraz głowy, gdyż nie stwierdzono u powódki w obrębie głowy żadnych krwiaków, uszkodzeń skóry, itp. Stan zdrowia pacjentki pod względem okulistycznym jest obecnie stabilny.
Sąd Okręgowy wskazał, że niniejsze powództwo oparte jest na twierdzeniu, że na skutek uderzenia powódki drzwiami w pozwanym Zakładzie przez osobę z jego personelu, doszło u niej do rozstroju zdrowia i uszkodzenia ciała w postaci urazu głowy oraz urazów w zakresie lewej części ciała, a konsekwencją tego pierwszego były: częściowa utrata wzroku w oku lewym, zaćma pourazowa obuoczna i pourazowe opadnięcie powieki górnej oka lewego. Dodatkowo powódka podała, że bezpośrednio po wypadku odczuwała silne bóle głowy i reszty ciała, które to stany należało niewątpliwie ocenić jako rozstrój zdrowia – choć w bardzo niewielkim zakresie i nasileniu – będący następstwem uderzenia drzwiami i upadku na podłogę.
Sąd I instancji zauważył, że roszczenie powódki podlegało ocenie z punktu widzenia art. 430 k.c., co oznacza, że niezbędnym warunkiem odpowiedzialności opartej na czynie niedozwolonym było ustalenie m.in. szkody i związku przyczynowego między zdarzeniem, z którym ustawa wiąże obowiązek odszkodowawczy, a wyrządzoną szkodą zgodnie z treścią art. 361 § 1 i 2 k.c.
Sąd – pielęgniarka naruszyła zasady ostrożności oraz bezpieczeństwa wynikające z doświadczenia życiowego
Sąd I instancji podkreślił, że sam fakt zaistnienia zdarzenia, które co do zasady rodziło odpowiedzialność po stronie pozwanego nie budził wątpliwości, nie można było odmówić mu charakteru czynu niedozwolonego, skoro było ono następstwem naruszenia przez pielęgniarkę strony pozwanej zasad ostrożności oraz bezpieczeństwa wynikających z doświadczenia życiowego i w tym sensie zachowanie podwładnego strony pozwanej spełniało kryterium bezprawnego i zawinionego.
Sąd zwrócił uwagę, że dla oceny powództwa miało znaczenie ustalenie tyczące się rzeczywistego zaistnienia szkody opisanej przez powódkę w powyższy sposób i związku przyczynowego między tą szkodą a krytycznym zdarzeniem. Sąd zaznaczył, że ustalenia dokonane w sprawie wskazują że powódka w wyniku uderzenia drzwiami i upadku na podłogę nie odniosła żadnych obrażeń ciała tego rodzaju, które można byłoby zakwalifikować jako urazy, a zwłaszcza jako urazy: głowy, lewego barku, lewej ręki, lewej nogi, kręgosłupa i biodra.
Apelację od powyższego wyroku złożyła pacjentka wnosząc o jego zmianę, poprzez uwzględnienie powództwa. Wniosła także o przeprowadzenie dowodu z dokumentu w postaci wyniku konsultacji z dnia zdarzenia.
Stanowisko Sądu Apelacyjnego
Pacjentka zaznaczyła, że w pozwie i w materiale dowodowym wykazano, iż na skutek zaniechania przez stronę pozwaną pełnej diagnostyki w zakresie opadnięcia powieki górnej oka lewego i zaburzeń widzenia oraz należnego leczenia okulistycznego bezpośrednio po urazie, doszło do rozstroju zdrowia, którego skutkiem jest ograniczenie pola widzenia w oku lewym. W konkluzji pacjentka podniosła, że zasądzona przez Sąd Okręgowy kwota zadośćuczynienia jest zbyt niska w stosunku do doznanej krzywdy zaznaczając, że zaistniałe zdarzenie spowodowało u niej ból i cierpienie fizyczne a także psychiczne, które do dnia dzisiejszego są przez nią odczuwalne.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Brak podstaw do uwzględnienia apelacji. Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego i przyjmuje je za własne.
źródło: orzeczenia.ms.gov.pl
