Interpelacja nr 2170 do ministra zdrowia
w sprawie dysproporcji w zarobkach lekarzy i pozostałego personelu medycznego
Wszyscy odczuwamy boleśnie – w sensie dosłownym, powtarzające się na przestrzeni kilku ostatnich lat protesty służby zdrowia. Postulaty płacowe lekarzy zwykle zostają spełnione, w którymś momencie. Inaczej sprawa ma się ze średnim personelem medycznym, który ciągle jest pomijany przy podnoszeniu płac w tym sektorze.
To, co przed reformą było wystarczająco widoczne, a mianowicie dysproporcja w zarobkach lekarzy i personelu pomocniczego, to po szeregu nieudanych eksperymentów z Kasami Chorych i Narodowym Funduszem Zdrowia, molochami administracyjnymi, które marnotrawią środki im powierzone, stało się wręcz sytuacją nieprawdopodobną.
Zarobki pielęgniarek są niejednokrotnie kilka, a nawet kilkanaście razy niższe niż lekarzy. Dodatkowo nakłada się na nie ciągłą presję na podnoszenie kwalifikacji przez konieczność uzyskania licencjatu, bo skandaliczne zapisy w traktacie akcesyjnym zablokują polskim pielęgniarkom po 2010 r. prawo do pracy poza granicami kraju, co odbierze im kolejny atut w walce o swoje prawa.
Niestety realia wyglądają tak, że z pensji 1500 zł, jak ma to miejsce w publicznych zakładach opieki zdrowotnej nie ma nawet możliwości doszkolenia się przez uzyskanie wykształcenia wyższego. Poza tym pielęgniarka, która legitymuje się wyższym wykształceniem, wcale nie może liczyć na dużo wyższe zarobki, więc młode i mobilne kobiety zaraz po studiach natychmiast wyjeżdżają z kraju, który nie daje im szansy na pracę przy łóżku polskiego pacjenta.
Pytanie: Kiedy rząd zamierza zająć się problemem rosnących dysproporcji w zarobkach między lekarzami, a pozostałym personelem medycznym oraz czy nie należałoby wprowadzić jakiegoś maksymalnego wskaźnika tych różnic?
Z poważaniem
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 14 marca 2008 r.
Odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia – z upoważnienia ministra –
na interpelację nr 2170 w sprawie dysproporcji w zarobkach lekarzy i pozostałego personelu medycznego
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację pana posła Marka Polaka w sprawie dysproporcji w zarobkach lekarzy i pozostałego personelu medycznego, przekazaną przy piśmie z dnia 31 marca br., znak: SPS-023-2170/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Nowe kierownictwo Ministerstwa Zdrowia od pierwszych dni urzędowania podjęło intensywne działania w zakresie przygotowania planu naprawy systemu ochrony zdrowia w Polsce. Zdiagnozowane zostały kluczowe wady i uchybienia występujące w tym systemie, wśród których należy przede wszystkim wymienić: brak dostępu do wielu świadczeń medycznych, nieodpowiadająca potrzebom pacjentów struktura szpitali, brak właściwego nadzoru nad pracą SPZOZ-ów ze strony organów założycielskich, dziesięciomiliardowe zadłużenie placówek. Problemem wymagającym wypracowania systemowych rozwiązań jest również kwestia wynagradzania pracowników ochrony zdrowia.
Należy w tym miejscu podkreślić, że obecny niesatysfakcjonujący pracowników ochrony zdrowia poziom i struktura wynagrodzeń są efektem wieloletnich zaniedbań kolejnych rządów, które nie podjęły działań mających na celu wypracowanie systemowej reformy całego sektora.
Kompleksowa identyfikacja występujących problemów i nieprawidłowości była podstawą do wypracowania programu wprowadzania długofalowych rozwiązań systemowych mających na celu stabilizację oraz poprawę sytuacji w obszarze ochrony zdrowia, w pierwszej kolejności poprzez uszczelnienie systemu na drodze racjonalizacji gospodarowania dostępnymi środkami finansowymi. W trybie pilnym pod obrady parlamentu skierowane zostały już pierwsze projekty ustaw naprawczych.
Naprawa sektora ochrony zdrowia wymaga poszukiwania jak najszerszego porozumienia społecznego. Wyrażona przez prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska w sejmowym exposé wola współpracy ze wszystkimi środowiskami zainteresowanymi naprawą systemu ochrony zdrowia zaowocowała inicjatywą zwołania ˝białego szczytu˝. Organizowane w ramach tej konferencji spotkania stanowiły platformę wymiany poglądów oraz wspólnego zdefiniowania oczekiwań, priorytetów oraz propozycji rozwiązań wraz z zakreśleniem drogi dojścia do pożądanego stanu systemu ochrony zdrowia w Polsce. W czasie dwumiesięcznych prac szczytu jednym z kluczowych dyskutowanych obszarów, wywołującym najbardziej ożywioną dyskusję, były kwestie dotyczące spraw pracowniczych i płacowych, w tym również problematyka dysproporcji w wysokości wynagrodzeń pracowników sektora ochrony zdrowia. Owocem debaty są wspólne rekomendacje wraz z szeregiem opinii, postulatów i stanowisk zgłoszonych przez partnerów społecznych. Uznano, iż jedną z zasad systemu jest zbudowanie mocnych podstaw finansowych sektora ochrony zdrowia. Jest to bowiem warunek prawidłowego funkcjonowania systemu, dostępności i jakości udzielanych świadczeń oraz zapewnienia godziwych warunków pracy i płacy jego pracownikom. Ustalono, iż warunkami właściwego funkcjonowania systemu jest również precyzyjne określenie zakresu gwarancji powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego oraz opracowanie zgodnych z zasadami gospodarki i ekonomii form organizacji i zarządzania zakładami opieki zdrowotnej.
W trakcie ˝białego szczytu˝ pan premier Donald Tusk złożył deklarację, że wspólne ustalenia przyjęte w trakcie konferencji oraz zgłaszane w trakcie obrad postulaty, uwagi i sugestie stanowić będą dla rządu bardzo ważne rekomendacje. Dorobek szczytu został również przekazany jako głos całego środowiska ochrony zdrowia pod rozwagę parlamentowi.
Jednocześnie należy wyjaśnić, że wynagrodzenie za pracę jest podstawowym elementem prawnego stosunku pracy. Jest to świadczenie, które pracodawca obowiązany jest spełniać na rzecz pracowników stosownie do rodzaju, ilości i jakości wykonywanej pracy oraz posiadanych przez nich kwalifikacji. Zgodnie z zasadą wynikająca z przepisów Kodeksu pracy strony stosunku pracy mogą dobrowolnie kształtować treść tego stosunku, która musi być wspólnie uzgodniona przez strony. Oznacza to, iż wysokość wynagrodzenia zależy od zgodnej woli stron umowy o pracę zawartej pomiędzy pracownikiem i pracodawcą.
Zgodnie z aktualnym stanem prawnym, ustalonym mocą ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89 z późn. zm.), odpowiedzialność za zarządzanie publicznym zakładem opieki zdrowotnej spoczywa na kierowniku, który kieruje zakładem i reprezentuje go na zewnątrz. Kierownik zakładu jest przełożonym pracowników zakładu i jako pracodawca jest uprawniony do kształtowania polityki kadrowej w zakładzie opieki zdrowotnej. Minister zdrowia nie posiada zatem uprawnień pozwalających na wkraczanie w działalność zakładów opieki zdrowotnej, w tym ingerowanie w kwestie dotyczące prowadzonej w zakładzie polityki płacowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 18 kwietnia 2008 r.
Zobacz także:
Informator Gazety i Portalu Pielęgniarek i Położnych – Podwyżki w ochronie zdrowia w latach 2006/2007 oraz 2008 i latach następnych.
Aktualności według działów – Pielęgniarka w szpitalu 'Spółka’
Aktualności według działów – wynagrodzenia pielęgniarek / protesty
Obowiązujące regulacje prawne według działów – wynagrodzenia pielęgniarek
-
siatka płac,
-
tabela zaszeregowania stanowisk pracy,
-
dodatki funkcyjne,
-
nagrody jubileuszowe, odprawy oraz dodatku za wysługę lat,
-
dodatek za pracę w porze nocnej, niedziele, święta, dni wolne od pracy,
-
dodatek za pracę w zespole wyjazdowym pogotowia ratunkowego,
