Portal Pielęgniarek i Położnych w 2011 roku to:

3 mln odsłon,

milion odwiedzin,

430 000 unikalnych użytkowników.

Interpelacja do ministra zdrowia
w sprawie uwzględnienia specyfiki zawodów pielęgniarki i położnej jako okoliczności wyłączającej je spod obligatoryjnego wydłużenia wieku emerytalnego
.

Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura zwróciła się Okręgowa Izba Pielęgniarek i Położnych w Katowicach z prośbą o podjęcie działań, które uwzględnią specyfikę zawodów pielęgniarki i położnej jako okoliczności wyłączającej je spod obligatoryjnego wydłużenia wieku emerytalnego do 67.
roku życia. W piśmie przesłanym do mojego biura pielęgniarki i położne motywują swoją prośbę tym, iż specyfika ich warunków pracy powoduje, iż w większości przypadków z powodu swojego stanu zdrowia nie będą one w pełni
zdolne do wykonywania czynności zawodowych, a zwłaszcza do opieki nad pacjentami i związanych z nią zabiegów. Okręgowa Izba Pielęgniarek i Położnych w Katowicach tłumaczy, że wydłużenie wieku emerytalnego może narazić zdrowie nie tylko pacjenta, ale również zdrowie pielęgniarki i położnej udzielającej świadczeń zdrowotnych.
W związku z powyższym zwracam się do Pana Ministra z zapytaniami:
1. Czy jako Minister jest Pan w stanie podjąć działania w celu niewydłużania wieku emerytalnego do 67. roku życia pielęgniarkom i położnym?
2. Jeśli tak, to jakie działania zostaną przez Pana Ministra poczynione w celu niewydłużania wieku emerytalnego do 65. roku życia pielęgniarkom i położnym?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Tobiszowski
Ruda Śląska, dnia 30 stycznia 2012 r.

Odpowiedź ministra pracy i polityki społecznej na interpelację w sprawie planów wydłużenia wieku emerytalnego dla pielęgniarek i położnych

Szanowna Pani Marszałek! W związku z interpelacją posła Henryka Siedlaczka, przekazaną przez Panią Marszałek przy piśmie z dnia 16 grudnia 2011 r., znak: SPS-023-414/11, w sprawie planów wydłużenia wieku emerytalnego pielęgniarek i położnych do 65 lat uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Rząd nie planuje podwyższenia wieku emerytalnego tylko dla pielęgniarek i położnych, lecz dla wszystkich ubezpieczonych. Ponadto wiek emerytalny w naszym kraju ma wynosić jednolicie – zarówno w przypadku mężczyzn, jak i kobiet – nie 65 lat, lecz 67 lat.
Podwyższenie wieku emerytalnego mężczyzn i kobiet do 67 lat jest uzasadnione zarówno ze względów demograficznych, jak i ekonomicznych. Od kilku lat w Polsce występuje ubytek rzeczywisty ludności. Wskutek niskiego przyrostu naturalnego oraz ujemnego salda migracji zagranicznych liczba ludności Polski zmniejsza się. Zjawisku temu towarzyszy niekorzystna zmiana struktury demograficznej naszego społeczeństwa.
Zmiany te wynikają z zachodzących równolegle dwóch procesów: załamania przyrostu naturalnego społeczeństwa, któremu towarzyszy przyrost liczby osób w wieku poprodukcyjnym.
Obecnie systematycznie maleje liczba ludności w wieku przedprodukcyjnym. Od roku 1990 liczba ta zmalała o ok. 4,1 mln. Do 2035 r. prognozuje się jej dalszy spadek o ponad 1,6 mln. Równocześnie stale rośnie liczba osób w wieku poprodukcyjnym. W chwili obecnej jest to blisko 6,3 mln osób, jednakże w następnych latach nastąpi jej znaczny przyrost, jak się przewiduje, o ponad 3,3 mln osób do 2035 r.
Liczba osób w wieku produkcyjnym, a wiec tych, które mogą sfinansować świadczenia emerytalne, na przestrzeni ostatnich kilku lat ustabilizowała się na poziomie ok. 24,5 mln osób. Ta sytuacja ulegnie jednak pogorszeniu. Dla przykładu, w roku 2020 osób w wieku produkcyjnym będzie ok. 22,5 mln, a w 2035 r. nastąpi dalszy spadek ich liczby do ok. 20,7 mln osób.
W konsekwencji wzrośnie relacja liczby osób w wieku poprodukcyjnym do liczby osób w wieku produkcyjnym (czyli tzw. wskaźnik obciążenia demograficznego ludnością w wieku poprodukcyjnym). O ile w chwili obecnej na 100 osób w wieku produkcyjnym przypada 26 osób w wieku poprodukcyjnym, to w 2020 r. będzie to już 37 osób, natomiast w 2035 – 46.
Jest to zjawisko bardzo niepokojące, które – jeśli nie zostaną podjęte działania w kierunku przeciwdziałania jemu – w przyszłości mogłoby doprowadzić do realnego zagrożenia utraty płynności finansów ubezpieczeń społecznych.
Zmiana proporcji liczby osób w wieku poprodukcyjnym do liczby osób w wieku produkcyjnym wiąże się także z wydłużaniem się przeciętnego trwania życia wskutek znacznej poprawy zdrowia i jakości życia społeczeństwa. Jest to oczywiście zjawisko korzystne społecznie, jednakże w kontekście ubezpieczeń społecznych – zjawisko prowadzące do wydłużenia okresu pobierania świadczenia emerytalnego i w konsekwencji dalszego obciążania systemu finansowego ubezpieczeń.
Z tych też względów proponuje się, aby od roku 2013 stopniowo zrównywać i podwyższać wiek emerytalny, wynoszący obecnie 60 lat w przypadku kobiet i 65 lat w przypadku mężczyzn. Jak się przewiduje, co cztery miesiące wiek emerytalny podwyższany będzie o miesiąc, co oznacza, że z każdym rokiem wzrośnie o 3 miesiące. Docelowo wiek emerytalny 67 lat w przypadku mężczyzn osiągnięty zostanie w roku 2020, a w przypadku kobiet w roku 2040.
Podwyższenie wieku emerytalnego ma dotyczyć wszystkich ubezpieczonych objętych przepisami ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a więc również pielęgniarki i położne.
Równocześnie pragnę podkreślić, że ujednolicenie wieku emerytalnego na poziomie 67 lat nie naruszy uprawnień do emerytury pomostowej, z których korzystają pielęgniarki i położne wymienione w pkt 22, 23 i 24 załącznika nr 2 do ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. Nr 237, poz. 1656, z późn. zm).
Z poważaniem
Minister
Władysław Kosiniak-Kamysz
Warszawa, dnia 9 stycznia 2012 r.

.