Pielęgniarka: pielęgniarstwo i położnictwo kurczy się, zanika, zwija się, powoli staje się wspomnieniem.

W dniu 19 listopada 2024 roku został skierowany wniosek o pociągnięcie do odpowiedzialności zawodowej panią Krystynę Ptok – pełniącą funkcję przewodniczącej Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych. Treść wniosku do rzecznika odpowiedzialności zawodowej pielęgniarek i położnych oraz inne informacje w sprawie przedstawiono w artykule pt. Pielęgniarki – pismo do rzecznika w sprawie pani Krystyny Ptok.

Data wysłania wniosku do rzecznika nie jest przypadkowa. 19 listopada 2024 odbył się protest związku – OZZPiP. Natomiast w artykule redakcyjnym pt. Pielęgniarka: boję się, opublikowaliśmy wypowiedź pielęgniarki przed Kancelarią Premiera.

Poniżej publikujemy kolejną wypowiedź jednej z pielęgniarek, uczestniczki protestu w dniu 19 listopada przed Kancelarią Premiera.

Drogie koleżanki i koledzy. Ja reprezentuję województwo pomorskie. Mam na imię Ilona… Jestem przekonana, że u Was, tak samo jak u nas na pomorzu, pielęgniarstwo i położnictwo się kurczy, zanika, zwija się powoli, powoli i staje się wspomnieniem.

Wspomnieniem pięknym, ale i tragicznym. Ile to razy mamy wykrzyczeć, napisać, powiedzieć, że jest nas za mało? Ile to razy mamy prosić o godziwe normy, godziwe zarobki, system kształcenia, odpowiadający naszym uwarunkowaniom.

Ja mam dosyć proszenia się, negocjowania, tłumaczenia tym wybrańcom narodu, że bez nas nastąpi katastrofa.

W Polsce wciąż są ludzie u sterów, który wiedzą, że można nas – pielęgniarki i położne potraktować jak klocki, które się przerzuca w lewo, w prawo i jakoś to będzie.

Otóż nie, nie będzie, bo nas określa coś więcej. Powstaliśmy po to, żeby służyć i opiekować się drugim człowiekiem. My mamy drugiego człowieka w naszych sercach. Dlatego przestańmy się oszukiwać, jest nas za mało i nie robi się nic, aby zachęcić młodych ludzi do naszego zawodu.

Kto dzisiaj w Polsce chce rozwiązać problemy zarządzania w ochronie zdrowia? Kto dzisiaj w Polsce chce rozwiązać problemy finansowania? Kto dzisiaj chce na serio rozwiązać problemy kompetencji? Znacie kogoś takiego? Tam, w tamtym budynku? Bo ja nie znam.

Kto ma dzisiaj odwagę przyznać się błędu, które popełniono? Kto ma dzisiaj odwagę spojrzeć w oczy pielęgniarkom i położnym, które narażały życie swoje i rodzin? Kto ma dzisiaj odwagę stanąć z nami twarzą w twarz i rozpocząć z nami normalny dialog? Taki dialog, na który zasługujemy.

Znacie kogoś takiego? Bo ja nie.

Wciąż i wciąż nasze postulaty, nasze potrzeby, oczekiwania, nasze bezsprzecznie ważne interesy stają się przedmiotem tej przykrej gry politycznej. Zadajecie sobie pytanie – dlaczego my w ogóle tu jesteśmy? Ja Wam powiem dlaczego – bo jeden z drugim nie potrafi się porozumieć, bo w Polsce pielęgniarki i położne są wciąż traktowane jak zabawki przedwyborcze.

Kogo obchodzi, że szpitale pustoszeją z personelu, a pacjentów przybywa? Ich obchodzi wyłącznie interes ich, polityczny – marsz u władzy, władzy za którą nie stoją interesy zwykłych pielęgniarek i położnych, a tym bardziej pacjentów. Tam ich nie znajdziecie. Tam znajdziecie kalkulację, tam znajdziecie bezwzględną matematykę sejmową, tam znajdziecie polityczny i partyjny impas. Betonową ścianę, która nas oddziela od nich. I żadne argumenty się za tę ścianę nie przedostaną. Dlatego musimy robić wszystko, aby nigdy o nas nie zapomnieli. Oni muszą czuć nasz oddech, naszą presję, naszą obecność, nasze zaangażowanie i determinację. Muszą czuć, że jesteśmy, bo inaczej przegramy naszą walkę o godność.