Sprawa wynagrodzeń pielęgniarek na umowach cywilno-prawnych…

Do sejmowej komisji zdrowia wpłynęła petycja w sprawie „zmiany art. 5 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2139)”. Petycja dotyczy także pielęgniarek i położnych wykonujących zawód w ramach umów cywilno-prawnych… Zasadne jest pytanie: czy związek zawodowy pielęgniarek (OZZPiP) zapomniał o pielęgniarkach na umowach cywilnoprawnych? Dlaczego kwestia poruszona w poniższej petycji nie została uregulowana w projekcie ustawy, którą do sejmu skierowała pani Krystyna Ptok?

PETYCJA

Działając w oparciu o ustawę z dnia 11 lipca 2014 r. o petycjach, wnoszę o podjęcie inicjatywy dotyczącej zmiany zapisów art. 5 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych w zakresie objęcie wszystkich podmiotów leczniczych obowiązkiem zawierania porozumienia albo wydawania zarządzenia określającego zasady podwyższania wynagrodzenia osób zatrudnionych w ramach stosunku pracy w danym podmiocie leczniczym oraz uwzględniania przy takiej regulacji nie tylko adekwatnego średniego wzrostu wynagrodzeń w danym podmiocie ale także wzrostu kosztów umów cywilno-prawnych zawieranych przez dany podmiot z osobami wykonującymi zawód medyczny a świadczącymi usługi na rzecz tego podmiotu.

^{Dalsza część artykułu pod sondą…}

^{Dalsza część artykułu…}

UZASADNIENIE

Zgodnie z zapisami art. 3a ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych, podmioty lecznicze w których dokonywane musi być zwiększenie wynagrodzeń zasadniczych pracowników wykonujących zawód medyczny oraz innych pracowników działalności podstawowej, do wysokości nie niższej niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze wynikające ze wskazanej ustawy, zobowiązane są corocznie do ustalenia sposobu podwyższania tego wynagrodzenia w drodze porozumienia stron uprawnionych w danym podmiocie leczniczym do zawarcia zakładowego układu zbiorowego pracy.

W porozumieniu tym określa się również zasady podwyższania wynagrodzenia osób zatrudnionych w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, a niewykonujących zawodu medycznego.

Co za tym idzie podmioty lecznicze, niezależnie od formy prawnej ich prowadzenia, posiadające, dzięki wysiłkowi wszystkich osób w nich zatrudnionych, jak również świadczących na ich rzecz usługi w ramach umów cywilno-prawnych, stabilną sytuację finansową i oferujące wynagrodzenia nawet niewiele wyższe niż minimalne obliczone na podstawie zapisów wskazanej powyżej ustawy, nie posiadają prawnego obowiązku dokonywania corocznej regulacji wynagrodzeń osób zatrudnionych w nich w ramach stosunku pracy.

Sytuacja taka powoduje, że rzeczywistym i często wyłącznym beneficjentem dobrej sytuacji finansowej danego podmiotu leczniczego są jedynie wybrane grupy pracowników danego szpitala lub poradni.

Jednocześnie zauważyć należy też, że znaczna cześć personelu medycznego nie jest zatrudniania w podmiotach medycznych w oparciu o umowy o pracę lecz świadczy dla takich placówek usługi na podstawie umów cywilno-prawnych. Wzrost, często znaczny, kosztów takich umów ponoszonych przez dany podmiot, będący w istocie wzrostem wynagrodzeń danej grupy personelu, nie jest w jakikolwiek sposób uwzględniany przy wzroście wynagrodzeń pozostałych pracowników zatrudnionych w danym podmiocie leczniczym, choć zgodnie z zapisami wskazanej powyżej ustawy, wzrost wynagrodzeń pozostałych pracowników podmiotu leczniczego winien być adekwatny do średniego wzrostu wynagrodzenia w danej placówce.

Mam jednak nadzieję, że przedstawione powyżej argumenty spotkają się z aprobatą Pana Marszałka i podjęciem inicjatywy zmiany przepisów o którą wnioskuję.

źródło: sejm.gov.pl

Do sprawy powrócimy w kolejnych artykułach na Ogólnopolskim Portalu Pielęgniarek i Położnych.