Pielęgniarka poleceniem pracodawcy skierowana do pracy na inny oddział szpitalny

Poniżej publikujemy fragment protokołu kontroli jednego z podmiotów leczniczych.

Dyrektor Szpitala poinformowała pracownicę, że zostaje skierowana do udzielania świadczeń w zgodnie z obowiązującym zakresem zadań w podstawowym czasie pracy oraz obowiązującym Regulaminem Pracy.

Pismo zostało przyjęte do wiadomości – podpis pracownicy bez daty. W trakcie kontroli Dyrektor Szpitala wyjaśniła, że zarówno zakres wykonywanych czynności jak i warunki wynagrodzenia nie uległy zmianie. Pracownica została przeniesiona do innej komórki organizacyjnej, a powierzone obowiązki odpowiadały rodzajowo dotychczas wykonywanym czynnościom.

Zgodnie z art. 22 Kodeksu pracy definiującym istotę stosunku pracy, pracownik jest zobowiązany do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę. Należy zatem stwierdzić, że czas i zakres pracy wskazuje pracodawca. Miejscem pracy jest lokalizacja, w której pracownik będzie świadczył umówioną przez strony pracę na rzecz pracodawcy. W analizowanym przypadku miejsce pracy zostało określone w umowie o pracę jako siedziba pracodawcy.

W ocenie kontrolujących oświadczenie pracodawcy o skierowaniu pracownicy do udzielania świadczeń stanowiło polecenie służbowe, które nie zmieniło dotychczasowych warunków pracy.

W uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 września 2005 r. (II PK 292/04, OSNP 2006/7-8/114) wskazano, że skierowanie pielęgniarki do wykonywania pracy na innym niż dotychczas oddziale szpitala nie wymaga wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy.

,, (…) Biorąc pod uwagę specyfikę zawodu pielęgniarki oraz różne warianty świadczenia opieki pielęgniarskiej w odniesieniu do chorych znajdujących się na różnych etapach leczenia szpitalnego trzeba przyjąć, iż zmiana zakresu czynności powódki w ten sposób, że powierzone zadania nie wykraczały poza obowiązki związane z pełnioną przez nią funkcją pielęgniarki, nie wymagała wypowiedzenia zmieniającego.

Pogląd taki wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 listopada 1974 r., I PR 332/74 (OSNCP 1975 nr 6, poz. 103), gdzie stwierdzono, że zmiana przez zakład pracy zakresu czynności pracownika nie stanowi istotnej zmiany warunków pracy wymagającej wypowiedzenia, jeżeli czynności, które ma wykonywać pracownik nie wykraczają poza obowiązki związane z pełnioną przez niego funkcją.

Przeniesienie powódki nie stanowiło jednostronnej zmiany warunków pracy na niekorzyść pracownika. Skoro umowa o pracę nie określała miejsca pracy powódki, to należało przyjąć, że do pracodawcy należało uprawnienie przesuwania powódki w miarę uzasadnionych potrzeb do różnych komórek organizacyjnych Szpitala.

Odebranie pracodawcy kompetencji w tym zakresie uniemożliwiłoby prawidłową organizację pracy i zabezpieczenie potrzeb pacjentów na wszystkich odcinkach leczenia szpitalnego.

Fakt, że pracownik przez kilka lat świadczył pracę w określonej komórce nie rodzi po jego stronie szczególnych uprawnień w postaci „zasiedzenia miejsca pracy” i niemożności przesunięcia na inny odcinek pracy. Subiektywne odczucie powódki, która uznała za dyskryminację przesunięcie jej na oddział, nie może przemawiać za odmienną oceną stanu faktycznego,

bowiem gdyby przyjąć, że praca na oddziale jest rodzajowo inna od pracy w innych komórkach, to właśnie dyskryminacją wobec pielęgniarek byłby brak rotacji kadry w celu wyrównania zróżnicowanych warunków pracy. (…)”

źródło: protokół kontroli podmiotu leczniczego