Dyrektor szpitala pozbawił pielęgniarkę należnego dodatku COVID. Sąd przyznał pielęgniarce odszkodowanie tytułem naprawienia szkody
Pielęgniarka złożyła pozew 16 sierpnia 2021 roku. Żądała tytułem „naprawienia szkody” kwoty 29.363,46 PLN. Wyrokiem z 7 września 2022 r., Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego Szpitala kwotę 23.545,89 PLN tytułem niewypłaconego dodatkowego wynagrodzenia w związku ze zwalczeniem epidemii COVID. Szpital odwołał się od wyroku, składając apelację do Sądu Okręgowego. Apelacja szpitala została oddalona wyrokiem z dnia 13 stycznia 2023 roku.
W dniu dzisiejszym redakcja Ogólnopolskiego Portalu Pielęgniarek i Położnych publikuje fragment uzasadnienia do wyroku, który dotyczy przedmiotu roszczenia pielęgniarki wobec szpitala oraz żądanej kwoty za naprawienie szkody.
Kwota o jaką wystąpiła do sądu pielęgniarka
Pozwem skierowanym przeciwko Szpitalowi (…) pielęgniarka wniosła o zasądzenie kwoty 29.363,46 PLN tytułem naprawienia szkody, jaką pozwany pracodawca wyrządził powódce poprzez zaniechanie zgłoszenia powódki do NFZ jako osoby uprawnionej do dodatkowego wynagrodzenia w związku ze zwalczaniem epidemii COVID-19 i zaniechanie wypłacenia dodatku covidowego (art. 300 k. p. w zw. z art. 415 k.c.) za okres od grudnia 2020 r. do kwietnia 2021 r. w tym:
– 5.990,88 zł – kwota niewypłaconego dodatkowego wynagrodzenia w związku ze zwalczaniem epidemii COVID — 19 należnego za miesiąc grudzień 2020 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty (data wymagalności 11 stycznia 2021 r.);
– 6.623,31 zł — kwota niewypłaconego dodatkowego wynagrodzenia w związku ze zwalczaniem epidemii COVID — 19 należnego za miesiąc styczeń 2021 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 lutego 2021 r. do dnia zapłaty (data wymagalności 11 lutego 2021 r.);
– 5.817,57 zł — kwota niewypłaconego dodatkowego wynagrodzenia w związku ze zwalczaniem epidemii COVID — 19 należnego za miesiąc luty 2021 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 marca 2021 r. do dnia zapłaty (data wymagalności 11 marca 2021 r.);
– 5.412,94 zł — kwota niewypłaconego dodatkowego wynagrodzenia w związku ze zwalczaniem epidemii COVID — 19 należnego za miesiąc marzec 2021 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty (data wymagalności 11 kwietnia 2021 r.);
– 5.518,76 zł — kwota niewypłaconego dodatkowego wynagrodzenia w związku ze zwalczaniem epidemii COVID — 19 należnego za miesiąc kwiecień 2021 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 maja 2021 r. do dnia zapłaty (data wymagalności 11 maj 2021 r.).
Podstawy roszczenia pielęgniarki
W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że jest pielęgniarką zatrudnioną w pozwanym na Oddziale (…). W spornym okresie wykonywała świadczenia zdrowotne bezpośrednio na rzecz pacjentów podejrzanych o zakażenie i zakażonych wirusem SARS—CoV-2.
W poszczególnych miesiącach miała następującą liczbę dyżurów, podczas których opiekowała się wskazaną liczbą pacjentów „covidowych” : grudzień 2020 r. – 14 dyżurów, opieka nad 25 pacjentami covidowymi, styczeń 2020 r. – 8 dyżurów, opieka nad 9 pacjentami covidowymi, luty 2021 r. – 4 dyżury, opieka nad 4 pacjentami covidowymi, marzec 2021 r. – 5 dyżurów, opieka nad 10 pacjentami covidowymi, kwiecień 2021 r. — 8 dyżurów, opieka nad 14 pacjentami covidowymi.
Pozwany szpital przez cały okres objęty sporem pozostawał Szpitalem umieszczonym w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U.2020.374 z poźn. zm) wykonującym działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne oraz stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż świadczenie szpitalne w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej, w stosunku do których minister właściwy do spraw zdrowia albo wojewoda wydał polecenie albo decyzję na podstawie odpowiednio — art. 10 ust. 2 pkt 1 lit. b albo art. 11 ust. 1 i ust. 4 albo art. 11 h ust. 1 i 4 wskazanej ustawy z dnia 2 marca 2020 roku polecające realizację świadczeń opieki zdrowotnej na rzecz pacjentów z potwierdzonym zakażeniem SARS-CoV-2 (szpital III poziomu), realizację świadczeń opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 poprzez zapewnienie w podmiocie leczniczym łóżek dla pacjentów z podejrzeniem oraz łóżek dla pacjentów z potwierdzonym zakażeniem SARS-CoV-2 (szpital II poziomu).
Jako podstawę dochodzonego pozwem roszczenia pielęgniarka wskazała Polecenie Ministra Zdrowia do Prezesa NFZ z dnia 4 września 2020 roku według stanu na dzień 1 listopada 2020 roku wydane na podstawie art. 10 a ust 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U.2020.374 z późn. zm) w zw. art. 42 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 roku o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią COVID-19 oraz po jej ustaniu.
Dodatki COVID minister wprowadził poleceniem dla prezesa NFZ
W pozwie wskazano, iż powyższym poleceniem Minister Zdrowia przyznał dodatkowe świadczenie pieniężne wypłacane miesięcznie osobom, które wykonują zawód medyczny, uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2, przy czym świadczenie pieniężnie miało być wypłacane osobom, które wykonują zawód medyczny w podmiotach leczniczych określanych jako szpitale II lub III poziomu zabezpieczenia COVID-19 i mają bezpośredni kontakt z pacjentem z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem SARS-CoV-2.
Kierownicy szpitali II lub III poziomu zabezpieczenia, zostali zobowiązani do przekazywania dyrektorowi właściwego terytorialnie oddziału NFZ raz w miesiącu, w terminie 10 dnia każdego miesiąca informacji o osobach, które uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentem z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2. Pozwany szpital został umieszczony w wykazie podmiotów udzielających świadczeń opieki zdrowotnej w związku z przeciwdziałaniem COVID-19 jako szpital III poziomu zabezpieczenia COVID-19.
Pielęgniarka od początku pandemii w ramach stosunku pracy, udzielała pacjentom pozwanego z podejrzeniem lub zakażeniem SARS-CoV-2 świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie. Spełniła więc przesłanki do otrzymania dodatkowego wynagrodzenia w związku ze zwalczaniem COVID-19. Szpital powinien, zgodnie z treścią polecenia Ministra Zdrowia, zgłosić powódkę do NFZ jako osobę uprawnioną do dodatku covidowego, a następnie wypłacić dodatek w całości, tzn. 100% wynagrodzenia za dany miesiąc — ewentualnie obniżone za czas nieobecności w pracy.
Szpital tego jednak nie uczynił. W konsekwencji, poprzez swoje zaniechanie, Szpital wyrządził szkodę pielęgniarce w wysokości odpowiadającej dodatkowi covid należnemu powódce za poszczególne miesiące w okresie grudzień 2020 — kwiecień 2021.
Z uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego
Sąd – czy dodatek COVID jest źródłem prawa pracy kształtującym treść umowy o pracę?
Zgłoszenie do NFZ powinno nastąpić – zgodnie z Poleceniem Ministra Zdrowia – do 10 go dnia każdego miesiąca, a zatem wymagalność roszczenia poszczególnych kwot określono na dzień następujący po dniu, w którym powódka powinna być zgłoszona do NFZ. Niemniej możliwym jest uznanie Polecenia Ministra Zdrowia z dnia 1 listopada 2020 r. za źródło prawa pracy bezpośrednio kształtujące treść umowy o pracę. W konsekwencji można przyjąć, że powódka — spełniając przesłanki określone w Poleceniu Ministra Zdrowia z dnia 1 listopada 2020 r. — nabyła prawo do dodatku covidowego za miesiące wskazane w petitum. W takim wypadku zasadnym jest zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki wskazanych w petitum kwot — tytułem zaległego wynagrodzenia za poszczególne miesiące.
W kolejnym artykule na Ogólnopolskim Portalu Pielęgniarek i Położnych przedstawimy stanowisko szpitala w powyższej sprawie. Cytujemy teraz tylko jeden z argumentów pozwanego szpitala:
„Wskutek analizy historii chorób pacjentów, z którymi miała styczność pielęgniarka, nie przyznano jej przedmiotowego świadczenia, wskazując, że kontakt powódki z pacjentem z podejrzeniem/zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 miał jedynie charakter incydentalny”.
Komentarz redakcji Ogólnopolskiego Portalu Pielęgniarek i Położnych
Bardzo interesującą jest kwestią jakiego rodzaju miał „kontakt” lekarz, który w ramach obowiązków służbowych przeprowadził konsultację pacjenta z „podejrzeniem/zakażeniem wirusem SARS-CoV-2” na SOR. Ta jedna konsultacja była podstawą do wypłacenia przez szpital dodatku COVID w 100% wysokości. No tak, ale to był lekarz…
Natomiast pozwany szpital odmawiał pielęgniarce wypłaty dodatku COVID, która w ramach wykonywania praktyki zawodowej miała w okresach miesięcznych:
– 14 dyżurów, opieka nad 25 pacjentami covidowymi,
– 8 dyżurów, opieka nad 9 pacjentami covidowymi,
– 4 dyżury, opieka nad 4 pacjentami covidowymi,
– 5 dyżurów, opieka nad 10 pacjentami covidowymi,
– 8 dyżurów, opieka nad 14 pacjentami covidowymi.
To jakże praktyczny przykład dobitnie promujący kampanię pt. Stawiam na pielęgniarstwo. Natomiast warto zadać sobie pytanie jaką role w powyższej sprawie odegrał zakładowy związek pielęgniarek OZZPiP oraz izba pielęgniarska.
