Kolejna interpretacja ministerstwa zdrowia w sprawie zasad wynagradzania pielęgniarek i położnych

Szanowna Pani Marszałek,

W odpowiedzi na interpelację nr 37391 Pani Poseł Małgorzaty Janowskiej „w sprawie interpretacji przepisów ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych” uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.

Zawarty w załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. podział na grupy zawodowe, niezmiennie i od samego początku obowiązywania ustawy, oparty jest o kwalifikacje wymagane od pracownika na zajmowanym stanowisku. Wskazuje na to wprost tytuł tabeli ze współczynnikami pracy zawartej w załączniku do ww. ustawy: „Grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku”. Istotne znaczenie przy kwalifikowaniu pracowników do właściwej grupy zawodowej ma wykształcenie, nie tyle posiadane, co wymagane na stanowisku na którym zatrudniony jest pracownik. Zaszeregowanie pracownika wykonującego zawód medyczny (w tym pielęgniarki i położnej) oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny do jednej z grup zawodowych, odbywać się więc powinno w oparciu o określony przez pracodawcę, na gruncie regulacji zakładowej lub w umowie o pracę, wymóg posiadania określonego wykształcenia na danym stanowisku pracy (nie zaś wyłącznie w oparciu o sam fakt posiadania przez pracownika określonych kwalifikacji).

Zobacz także:

Informacje o wyroku sądu w sprawie nierównego traktowania pielęgniarek w zatrudnieniu zamieszczamy w dziale pt. Odszkodowania dla pielęgniarek LM i SM.

Zasady wynagradzania pielęgniarek określone przez pracodawcę nie mogą być sprzeczne z zasadami Kodeksu pracy

Pracodawca ma możliwość decydowania, w granicach określonych przepisami prawa (w tym m.in. przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami – Dz. U. Nr 151, poz. 896, z późn. zm., ale także przepisami rozporządzeń określających warunki realizacji świadczeń gwarantowanych w określonych zakresach, wydanych na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych – Dz. U. z 2021 r. poz. 1285, z późn. zm.) o tym jakie wymogi mają spełniać osoby zatrudnione w podmiocie leczniczym przez niego zarządzanym, pod warunkiem, że zapewni udzielanie świadczeń zdrowotnych wyłącznie przez osoby wykonujące zawód medyczny oraz spełniające wymagania zdrowotne określone w odrębnych przepisach (art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej – Dz. U. z 2022 r. poz. 633, z późn.zm.), a także że podejmowane przez niego jako pracodawcę czynności mieścić się będą w granicach norm określonych przepisami prawa pracy.

Kwalifikacje wymagane od pielęgniarek pracodawca musi ustalić zgodnie z organizacją udzielania świadczeń zdrowotnych w danym podmiocie leczniczym

Proces określania kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku pracy nie ma bowiem charakteru dowolnego i powinien znajdować uzasadnienie w faktycznej organizacji pracy w danym podmiocie leczniczym, odpowiadać wymogom wynikającym z powszechnie obowiązujących przepisów prawa oraz musi przebiegać zgodnie z ogólnymi normami prawa pracy regulującymi zasady kształtowania treści stosunku pracy poszczególnych pracowników.

Pracodawca nie może dyskryminować pielęgniarek zasłaniając się realizacja zapisów ustawy o najniższych wynagrodzeniach

Natomiast w odniesieniu do drugiego pytania zawartego w interpelacji należy wskazać, że ustawa z dnia 8 czerwca 2017 r. – ustanawiając najniższe prawem gwarantowane poziomy wynagrodzeń zasadniczych dla określonych grup zawodowych – nie wyłącza w żadnym zakresie obowiązku pracodawcy brania pod uwagę przy ustalaniu wysokości wynagrodzeń ogólnych zasad prawa pracy określających kryteria obowiązujące przy ustalaniu wynagrodzeń, kreujących zakaz dyskryminacji w wynagradzaniu, czy też nakazujących brać pod uwagę kwalifikacje wymagane do wykonywania określonych czynności zawodowych na konkretnych stanowiskach pracy w danej placówce i ich wzajemnych relacji.

Zasada – taka sama płaca za pracę o jednakowej wartości – nadrzędna

Oznacza to, że pracodawca nie może, powołując się jedynie na wspomnianą ustawę z dnia 8 czerwca 2017 r., różnicować wysokości wynagrodzeń pracowników zatrudnionych na stanowiskach, na których wykonywana jest praca jednakowej wartości.

Działałby bowiem wówczas wbrew art. 183c Kodeksu pracy statuującemu zasadę równego traktowania w zatrudnieniu.

Kontrola wykonywania przepisów ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. została powierzona Państwowej Inspekcji Pracy. Pracodawca, który nie wywiązuje się z obowiązku ustalenia wynagrodzenia zasadniczego pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny co najmniej na poziomie określonym w ustawie, narażać się będzie na zarzut popełnienia wykroczenia przeciwko prawom pracownika.

Przy czym ocenianie tych działań powinno być każdorazowo dokonywane w drodze szczegółowej oceny stanu faktycznego indywidualnie dla każdego z analizowanych przypadków.

Natomiast ostatecznych rozstrzygnięć w zakresie prawidłowości realizacji przepisów prawa pracy dokonuje sąd pracy.

Z poważaniem
z upoważnienia Ministra Zdrowia
Piotr Bromber
Podsekretarz Stanu

15 grudnia 2022 roku

źrodło: sejm.gov.pl

Śródtytuły i linki pochodzą od redakcji pielegniarki.info.pl